به رهی دیدم برگ خزان ...... پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا بود

چو زگلشن رو کرده نهان ...... در رهگذرش باد خزان
چون پیک بلا بود

به رهی دیدم برگ خزان ...... پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا بود

چو زگلشن رو کرده نهان ...... در رهگذرش باد خزان
چون پیک بلا بود

ای برگ ستمدیده ی پاییزی
آخر تو ز گلشن زچه بگریزی

روزی تو هماغوش گلی بودی
دلداده و مدهوش گلی بودی

******

برگ :
ای عاشق شیدا ...... دلداده ی رسوا
گویمت چرا فسرده ام

در گل نه صفایی ...... باشد نه وفایی
جز ستم ز وی نبرده ام

آه، خار غمش در دل بنشاندم
در ره او من جان بفشاندم
تا شد نو گل گلشن و زیب چمن

رفت آن گل من از دست
با خـار و خــسی بنشست
مـن ماندم و صد خار ستم
ویــــن پیـــــکر بــی جان
ای تــــــازه گــــل گـــلشن
پـژمرده شـــــوی چون من
هر بـــرگ تو افتد به رهی
پــــــژمرده و لـــــــــرزان

به رهی دیدم برگ خزان ...... پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا بود

چو زگلشن رو کرده نهان ...... در رهگذرش باد خزان
چون پیک بلا بود

به رهی دیدم برگ خزان ...... پژمرده ز بیداد زمان
کز شاخه جدا بود

چو زگلشن رو کرده نهان ...... در رهگذرش باد خزان
چون پیک بلا بود